" Birden çocukken en sevdiği rengin sarı olduğu aklına geldi. Bu hatırlayış şaşırttı onu. Nasıl da değişiyordu insan zamanla. Uzun zamandır kendini solgun gösterdiğini düşündüğü sarıdan hiç hoşlanmıyor ve bu rengi üzerinde taşımak istemiyordu. Çocukken böyle şeyler düşünmüyordu insan ne de olsa. Güdüleri ve beğenileri üçüncü kişilerin gözüyle kirletilmiş olmuyordu henüz. Mutluluğun aranan bir şey haline henüz dönüşmediği zamanlardı onlar. "
Edebi alanda eğilimim yüzde doksan roman yönünde olsa da Yalçın Tosun gibi yazarlar bana öyküyü roman kadar sevdirebilir diye düşünüyorum Peruk Gibi Hüzünlü'yü bitirdikten sonra. Kitabın 58. Sait Faik Hikâye Armağanı'na layık görülmüş olmasına şaşmamak gerek.
Yazarın gözlem gücünden ve ruh tahlili yapmadaki başarısından kendime de ısmarlamak istiyorum.
Öykülerdeki karakterlerin sıradanlıklarının arkasına sakladıkları düşünceler oldukça çarpıcı ve etkileyiciydi. Gönül isterdi ki daha çok alıntı yapıp sizleri kitaba iyice bağlayayım fakat beğendiğim yerleri çizmek gibi bir huyum olmadığından - olmasın da zaten - veya zihnime kanca geçiren cümleleri deftere aktarmadığımdan - bak işte bunu yapsam süper olurdu - maalesef bu kadarla yetinmeniz gerekecek. Okursanız iş değişir. Size bağlı.
Sevgiler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder